Puszcza Zielonka, Dziewicza Góra

Niedziela, 29 września 2013 · dodano: 03.10.2013 | Komentarze 0

Wczoraj wieczorem dostałem sms-a od Kuby, że szykuje się wypad rowerowy. Ostatecznie za cel obraliśmy jedne z moich ulubionych terenów do jazdy- Puszczę Zielonkę i Dziewiczą Górę. W niedzielę od rana zapodawało piękne słońce, chociaż nie było jakoś bardzo ciepło. No ale jako, że musieliśmy w pełni wykorzystać ładny dzień, to żaden z nas nie wymiękł oczywiście. Za miejsce spotkania obraliśmy skrzyżowanie w Rzegnowie o 11:00. Ranek upłynął na przygotowaniach- zrobienie kanapek, pobieżne wyznaczenie trasy, zaparzenie herbaty w termosie- w taką temperaturę było wskazane :). Druga sprawa- skoro temperatura nie rozpieszczało to trzeba było jechać na długo. Rękawki, nogawki, kurtka i w drogę. Jak się okazało po chwili jazdy- dość zimny wiatr skutecznie ochładzał głowę i musiałem się zatrzymać w celu zarzucenia chusty- odtąd mogłem wytrzymać niesprzyjającą temperaturę. Na miejsce spotkania dotarłem całą minutkę po 11, przywitałem się z Kubą i ruszyliśmy na zachód. Jedziemy i gadamy w najlepsze, a tu po jakichś 10 minutach rozdzwonił się telefon Kuby. Był to Pan Jurek, który wieczorem nie dawał sygnału, że jedzie z nami i czekał na Wenecji. Zgadaliśmy się z nim, że poczekamy na niego w Dziekanowicach. Mieliśmy jechać spokojnie i powoli, ale jak to zawsze my oczywiście musieliśmy ZAPIERDALAĆ! :D Więc pod drewniane figury zajechaliśmy bardzo szybko i czekaliśmy na trzeciego kompana wyprawy. Pan Jurek też dobił do nas dosyć szybko, bo po ok. 15 minutach, w czym pomógł mu wiatr w plecy. Z Dziekanowic we trójkę ruszyliśmy w kierunku Zielonki. Śmignęliśmy brzegiem jez. Lednickiego, przez Rybitwy i Latalice do Podarzewa. Tutaj z asfaltu zjechaliśmy na szeroki, szutrowy dukt, którym dotarliśmy do Krześlic. Przy pałacu nie zatrzymywaliśmy się, kwitując to słowami, które raczej nie nadają się do druku ;). Dalej z Krześlic jazda długim, prostym asfaltem do Wronczyna. Po drodze zauważyliśmy, że na kole siedzą nam dwaj rowerzyści. Z początku jechaliśmy spokojnie, oni za nami. No to oczywiście któryś z nas musiał znów przydepnąć i ZAPIERDALAĆ- dziś był to Pan Jurek. Wyrwał do przodu jak na podtlenku azotu, a ja i Kuba szybko wyrównaliśmy do jego tempa i nieznani bikerzy momentalnie zostali daleko za nami. Jadąc dalej takim żwawym tempem zajechaliśmy do Tuczna, gdzie była przerwa na zakupy. W czasie, gdy Pan Jurek był w sklepie, Kuba się ze mną chwilę zagadał. I tak ok. 5 minut później dogonili nas bikerzy, których zostawiliśmy w tyle. No i okazało się, że już jesteśmy rozpoznawalni jako Rowerowe Gniezno. Z mojej strony nie obyło się bez „wkopania” Kuby, że to on prowadzi facebookowy profil RG ;). Okazało się, że owi rowerzyści kręcą z Gniezna i wybierają się do Owińsk na zwiedzanie opuszczonego szpitala psychiatrycznego. Zamieniliśmy z nimi kilka słów, po czym ruszyli w swoją stronę. Po zakupach ruszyliśmy w dalszą drogę, już docelowo do Zielonki. Początek to jazda polną drogą po kocich łbach, na których solidnie wytrzęsło tyłek- Lubię taką jazdę :D. Przy wjeździe do Puszczy pstryknęliśmy fotkę i dalej ruszyliśmy pięknymi, leśnymi duktami do Zielonki. Tutaj jest fajny klimat- wioseczka pośrodku lasu ;). Odwiedziliśmy arboretum i kawałek dalej zarządziliśmy dłuższą przerwę na śniadanie. Trafiło się nam przepiękne miejsce na takową, bo były ławeczki, zadaszenie, miejsce na ognisko, po prostu idealna miejscówka na postój. W przerwie były kanapki, ciastka, ciepła herbata- dobry pomysł z nią, bo rozgrzała nas :). Rzut oka na mapę i stwierdziliśmy, że teraz musimy ciąć czerwonym szlakiem aż do Dziewiczej. Na mapie swoją drogą, ale w czasie jazdy tak pięknie już nie było. Ruszyliśmy do Kamiśnka, dotąd czerwony szlak prowadził idealnie. Dalej zrobiły się dwa czerwone szlaki, jak na złość wybraliśmy niewłaściwy. Po kilkuset metrach przystanęliśmy, żeby upewnić się którędy mamy jechać. W ruch poszła mapa oraz nawigacja w telefonie. Wyszło na to, że musimy się cofnąć i odbić tam gdzie czerwony rozdzielał się na dwa szlaki i wybrać drugi czerwony. Po kolejnych kaemach przejechanych leśnymi duktami szlak jakoś dziwnie nagle się urwał. Na czuja udało nam się dotrzeć do miejsca, w którym było więcej ludzi oraz mapa. Dowiedzieliśmy się, że jesteśmy w Potaszach i dalej powinniśmy spokojnie dojechać do Dziewiczej. No to jedziemy. Kilka chwil później czerwony szlak zmienił się w niebieski, nie chcieliśmy już się cofać, więc znowu pojechaliśmy na czuja. Po kilku następnych kilometrach trafiliśmy na biegaczy, od których dostaliśmy instrukcję jak mamy dalej jechać. Od tego momentu jazda szła bez większych przygód. Ładnie zgodnie ze wskazówkami biegaczy dotarliśmy do rozjazdu, przy którym był ogromny głaz. Na rozjeździe standardowo wybraliśmy nie tę drogę, którą mieliśmy wybrać, ale na szczęście pojawiło się następne skrzyżowanie duktów. Nawigacja pewnie pokazywała, że kręcąc w prawo dojedziemy na Dziewiczą. No i jak pokazał GPS tak w istocie było. Kilka minut kręcenia i zaczął się fajny podjazd na szczyt, zresztą dobrze mi już znany. Z uśmiechem na ustach podjechałem go szybko i sprawnie ;). Przy wieży zarządziliśmy drugi postój na kanapki i opróżnienie termosu do końca. W czasie przerwy dopadła nas wszystkich mega głupawka i pojawiały się teksty pokroju: „Jak zjeżdżamy?”- „W dół” :D. Sporo się naśmialiśmy i musieliśmy ruszyć na dół. Kuba i Pan Jurek wybrali zjazd płaskim szuterkiem, ja natomiast jak na rasowego kolarza górskiego przystało wybrałem terenowy i korzenisty wariant. Na zjeździe mogłem się nieźle rozpędzić- cudowne uczucie pruć ze sporą prędkością w dół po dziurach i korzeniach- uwielbiam takie zjazdy! Z Kubą i Jurkiem miałem spotkać się ponownie przy szlabanie, ale jakoś tak wyszło, że pomyliłem drogę. Zupełnie nie wiem, dlaczego tak się stało, jechałem już tutaj nie pierwszy raz i zawsze wyjeżdżałem przy szlabanie. Widocznie przegapiłem jakiś skręt w prawo, cóż zdarza się :). Po chwili zadzwonił do mnie Pan Jurek, by dowiedzieć się co ze mną. Szybko udało mi się powrócić na właściwą drogą i dobić do kompanów, którzy czekali w Kicinie. Stąd ruszyliśmy w kierunku domu. Asfalt wiódł nas przez Kliny i Mielno do Wierzonki. Tutaj na krzyżówce przy przystanku obtrąbiła nas niebieska Astra. Jak się okazało jechał nią Grigor :D. Zatrzymaliśmy się i zaczęliśmy gawędzić. No i jak to zwykle w takim towarzystwie dużo śmiechu było :). Grzegorz objaśnił nam również skrót przez las do Uarzewa- dzięki temu zaoszczędziliśmy nieco dystansu. Z Wierzonki ruszyliśmy z eskortą Grigora za plecami- jak na TdF wóz techniczny :D. Grzechu jechał za nami aż do skrętu w las, gdzie pożegnaliśmy się i ruszyliśmy wspomnianym skrótem. Przecięliśmy po drodze krajową 5- tkę i już byliśmy w Uzarzewie. Tutaj myk w lewo w kierunku Gniezna. Dalsza jazda to śmiganie szuterkiem do Biskupic. Tu dostrzegliśmy kolejnych rowerzystów jadących naprzeciw nas. Bliższe podjechanie i okazało się, że to śmigają Sylwia i Piotr. Oczywiście wdaliśmy się w pogawędkę, pyknęliśmy wspólną fotkę i ruszyliśmy dalej. Tak swoją drogą bardzo miło spotkać znajomych na trasie i chwilę pogadać :).
Dalsza trasa to kręcenie przez Promienko i Promno, kawałek asfaltem w kierunku Pobiedzisk, które omijamy skręcając w prawo w las. Stąd następne szutry do Kapalicy. No i tutaj poczułem, że jakoś miękko mi z tyłu. Spojrzałem na oponę i stało się jasne- prawie flak. Stanęliśmy, napompowałem i okazało się, że jeden klocek zaczął odrywać się od opony. Na szczęście dłuższy postój na zdejmowanie i łatanie nie był potrzebny, gdyż powietrze uciekało w miarę powoli i dało się tak jechać. No to po pompowaniu kręcimy dalej. Leśnymi ścieżkami, wąwozikami, pod górę i w dół. Po drodze mijamy Kociałkową Górkę i Zbierkowo i wyjeżdżając na asfalt w Gołuniu kierujemy się do Wierzyc. Na tym asfalcie towarzysze mi uciekli- przez uciekające powietrze jechało mi się sporo ciężej i brak sił już też dawał mi się we znaki. Chłopaki zatrzymali się przy sklepie w Wierzycach, co pozwoliło mi ich dogonić i ponownie podpompować oponę. Z Wierzyc jechaliśmy serwisówką przy S5, na której walczyliśmy z wmordewindem i brakiem sił. Wszyscy kręciliśmy już chyba tylko siłą umysłu, bo w nogach już sił nie było :). Całe szczęście do domu nie było już daleko i jakoś dokręciliśmy. 2 km przed Gnieznem pożegnałem się z Kubą i Jurkiem i częściowo szutrem, częściowo asfaltem i na resztce powietrze w oponie dojechałem do domu.
Kolejny fantastyczny wypad w mistrzowskim gronie. I tak dał mi w kość, że nie dawno nie pamiętam, kiedy wracałem tak totalnie wypompowany z sił. Ale zdecydowanie było warto! ;)

Nekielskie okolice

Niedziela, 22 września 2013 · dodano: 23.09.2013 | Komentarze 0

Drugi dzień z rzędu, gdy pogoda nie była najgorsza do jazdy. W przeciwieństwie do wczoraj, dziś miałem obrany cel wyjazdu. Ruszyłem w kierunku Czerniejewa- gdzie akurat odbywał się jakiś festyn na boisku- dalej na Neklę. Cały czas wiał wiatr, ale jakoś dzisiaj specjalnie nie przeszkadzał w jeździe. Kawałek przed Neklą skręciłem w lewo na Barczyznę- gdzie też jechałem pierwszy raz w życiu. Kawałek asfaltem, następnie wjazd na lekko mokrą polną drogę, gdzie nagle z pola wyleciał rudy burek i zaczął się ze mną ścigać :D. Wymiękł! Dalej wjechałem na trawiasty dukt, który po chwili się skończył i znów asfalt. Po kilku kaemach trafiłem na tablicę z opisem czerwonego szlaku, przy którym znajduje się Cmentarz Ewangelicki- jest kolejna trasa do odjechania :). Dalsza trasa to jazda przez las, w którym było zatrzęsienie aut- wiara przyjechała szukać grzybów- zresztą przy szosie Czerniejewo- Nekla było to samo- wuchta aut zaparkowanych na poboczu. Po przejechaniu sporego kawałka leśnymi duktami i ponownym uwaleniu GieTka oraz siebie błotem znalazłem się na drodze Czerniejewo- Września. No to myk w prawo i przez Radomice do Czerniejewa. I tak jak wczoraj stwierdziłem, że jeszcze za mało nakręciłem, żeby wracać i wybrałem wariant ‘na obkręćkę’ przez Kąpiel, Nidom, Gębarzewo i Kokoszki. Po przyjeździe umyłem jeszcze rower z całego weekendowego błota.
Czasu ostatnio niezbyt dużo na rower, ze względu na szkołę, toteż sobotę i niedzielę słusznie wykorzystałem na rowerowanie.

Cmentarz ewangalicki w Barczyźnie © micor

Żółto mi © micor

Na powitanie jesieni

Sobota, 21 września 2013 · dodano: 23.09.2013 | Komentarze 1

Dzisiaj od rana pogoda zachęcała do wyjścia na rower, a że to pewnie jeden z ostatnich w miarę ciepłych weekendów, to trzeba to było wykorzystać. Wyruszyłem standardowo bez jakiegoś konkretnego celu, ustalając trasę na bieżąco. Z początku pojechałem przez Baranowo do Pierzysk. Tu przejazd wiaduktem nad S5- tką i odbiłem na Rzegnowo. Stąd asfaltem, przecinając drogę Gniezno- Kiszkowo, wymyśliłem, że śmignę prosto- nie jechałem jeszcze tą drogą, to trzeba sprawdzić gdzie prowadzi :). Znów asfalt, asfalt i jeszcze więcej asfaltu :D. Gdy w końcu dojechałem do jego końca, okazało się, że wyjechałem w Oborze. Jeszcze za mało kaemów, żeby wracać do domu! Myk w prawo na Zdziechowę, dalej prosto na Mączniki i wjazd w kolejną nieznaną mi drogę. Znów kilka kilometrów jazdy asfaltami, po drodze przejeżdżając przez Świątniki, wyjechałem w Modliszewku. Stąd wymyśliłem, że śmignę do Lasów Królewskich. Początek to trochę błota- zarówno ja i bike upieprzyliśmy się przy tym- po to w końcu jest MTB, a nie wypieszczone, nawoskowane szosy ;). Na Dębówcu zrobiłem kółko, przejeżdżając m.in. przez mostek nad Wełną. Po jakichś 30 min. wyjechałem w miejscu skąd zaczynałem pętle- orientacja w lesie cudowna :D. Plus tego byłe taki, że mogłem drugi raz pojechać po małym kamienistym zjeździe- wytrzęsło przyjemnie :). Teraz już obrałem trasę, jaką niedawno jechaliśmy z Marcinem i Jurkiem- udało mi się wyjechać z lasu. Przy wyjeździe mijam jeszcze ekipę GKKG, która to popylała w odwrotnym kierunku, więc było tylko krótkie „Cześć” i dalej jazda swoje. Przez Wełnicę do Gniezna, wizyta u babci, odwiedziny na Cepeenie po powietrze i przez Dalki do domu.

Do Grzybowa

Niedziela, 15 września 2013 · dodano: 21.09.2013 | Komentarze 0

Dzisiaj korzystając z dość ładnej pogody zgadaliśmy się na jazdę. Zbiórka standardowo na Wenecji (który to już raz?!), gdzie oprócz mnie zjawili się Pan Jurek i Kuba. Plan wyszedł taki, że lecimy w kierunku Wrześni, bo w tamtych okolicach odbywał się rajd rowerowy. Ruszyliśmy przez sto pięćdziesiąt cztery wiochy m.in. Cielimowo, Gurówko, Grotkowo, Czechowo, Sobiesiernie. Tu skręciliśmy na Grzybowo, gdzie w grodzie zastaliśmy konkret imprezę. Wiary było wuchtę, były też atrakcje- m.in. grupa rekonstrukcyjna żołnierzy z Lubonia. W grodzie spędziliśmy trochę czasu, przy okazji załapując się na grochówę z wojskowego kotła :). Po najedzeniu się ruszyliśmy w drogę powrotną- najpierw w kierunku Witkowa, później przez Gorzykowo, Karsewo, Królewiec. Dojeżdżając do Niechanowa na niebie ukazała się nam duża ciemna chmura, przez co zdrowo depnęliśmy w korby. Na szczęście chmura przeszła bokiem i można było zwolnić. Do Gniezna jechaliśmy już spokojnie i powoli, co do nas niepodobne :D. W mieście jeszcze mała rundka i do domu. Także dzień udany.

Fotki by Kubolsky:

Impreza na terenie grodu w Grzybowie trwa w najlepsze © kubolsky

Grupa rekonstrukcyjna © kubolsky

Obelisk w Gorzykowie © kubolsky

Wojskowa grochówa :) © kubolsky

Czerniejewskie ostępy z wiarą

Niedziela, 8 września 2013 · dodano: 09.09.2013 | Komentarze 0

Udało się zgrać dzisiaj ekipę na wspólne kręcenie. Zbióka tradycyjnie na Wenecji gdzie zjawili się Pan Jurek, Mateusz, MArcin, Karol i ja. Po chwili namysłu za cel obraliśmy Lasy Czerniejewskie. Początek to jazda przez Mnichowo, Baranowo i Leśniewa nowym żółtym szlakiem. Po drodze czekała nas niemiła sytuacja: ktoś sobie ten piękny nowy żółty szlak bezczelnie zaorał. Żeby takie coś zrobić trzeba być po prostu bezmózgim kretynem!!! Ominęliśmy to wszystko bokiem. Po chwili na piachu Pan Jurek zaliczył glebę, po której znalazł się na polu :). Dalsza droga przez Przyborowo do Wierzyc i do leśnej chaty. Dalej nad Czerniejewskie jeziorka, chwila przerwy i kierunek obiad! W Wierzycach długa przerwa i do domu. Przez lasy do Pawłowa, Gębarzewko, Kokoszki, Pustachowa. Tu żegnam się z resztą i jeszcze skoczyłem na tor XC na Łazienkach, gdzie przbiłem dętkę :D.

Szkoła w sobotę??? WTF

Sobota, 7 września 2013 · dodano: 09.09.2013 | Komentarze 0

Wyjątkowo w sobotę do szkoły, bo wymyślili obowiązkowy kurs masażu twarzy- mega nudno na nim...

Odstresowanie po szkole :D

Piątek, 6 września 2013 · dodano: 09.09.2013 | Komentarze 0

Krótka pętla na odreagowanie po pierwszym tygodniu na uczelni :D. Terenem do Pawłowa, Gębarzewo, ścieżką przy Wrzesińskiej, Łazienki i Wenecja.

Okolica

Czwartek, 5 września 2013 · dodano: 09.09.2013 | Komentarze 0

Jazda po okolicznych wioskach: Wełnica, Strzyżewo, Jankowo, Szczytniki Duchowne, Kokoszki i dom.

Września

Wtorek, 3 września 2013 · dodano: 04.09.2013 | Komentarze 0

Zgadałem się z Marcinem na małe kółko po okolicy- zbiórka na Wenecji, gdzie oprócz Marcina i mnie stawił się Kuba. Po długich dywagacjach gdzie jechać padło na Wrześnię. Przed wyjazdem Kuba jeszcze zniszczył małemu chłopcu dzieciństwo swoimi historiami, ale to się nie nadaje do druku :D. Do Wrześni dojazd wzdłuż Wrzesińskiej, Potrzymowo, Grotkowo, Czechowo, Jarząbkowo. Na wrzesińskim rynku czekał na nas Uziel, rundka wokół zalewu i do Małpiego Gaju. Tam ja i Marcin zrobiliśmy 2 kółka na torze, po czym ruszyliśmy na spotkanie z Bobiko. Spotkaliśmy go w Białężycach. Stąd w czteroosobowym składzie- Marcin, Kubolsky, Bobiko i ja śmignęliśmy przez Chociczę do Psar, gdzie pożegnaliśmy się z Bobiko i dalej do Czerniejewa. Postój w Biedronce i trasa przez Kąpiel i Nidom. Tu rozstaję się z chłopakami i do domu gnam przez Pawłowo.