Wiórek MTB 2018

Sobota, 6 października 2018 · dodano: 08.10.2018 | Komentarze 0

W pierwszą sobotę października wypadały ostatnie zaplanowane zawody w tym roku. Mowa o maratonie „Wiórek MTB” , który podobnie jak Michałki miałem zamiar pierwszy raz w życiu zaliczyć. Wyjazd z Bartkiem o 8 rano- przy całkiem chłodnej aurze dookoła- na miejscu byliśmy bardzo szybko. Po wyjściu z auta zostałem pozytywnie zaskoczony- na stosunkowo niewielkiej przestrzeni całkiem mądrze zostało rozplanowane miasteczko zawodów i obsługa była bardzo miła i „papierkowe sprawy” udało się szybko załatwić. Później standardowe przebieranie, jazda na kilka pierwszych kilometrów trasy oraz ustawianie w sektorze.

Na początek zaserwowano nam kilkusetmetrowe kółko z sektora na właściwą linię startu- ten system nawet mi się spodobał. Po tym mieliśmy chwilkę czekania podczas tradycyjnych przemówień ludzi związanych z organizacja zawodów. Po kilku minutach nastąpił start i… od początku poszedł pełen ogień w korby. Pierwsze 2 km to płaska i równa polna droga, gdzie prędkość dochodziła do 40 km/h i tętno momentalnie podskoczyło do wysokich wartości. Kolejne 6 km to spoko pomykanie przy brzegu Warty- naprawdę piękne widoki można było miejscami zaobserwować ;). Dla urozmaicenia rywalizacji na trasie trzeba było zmierzyć się ze sporą ilością korzeni oraz piachu- jakież szczęście, że nie raz miałem okazję jeździć po NSR, dzięki temu wiedziałem czego się spodziewać ;). W czasie konkretnie szybkiej jazdy było trochę tasowań w stawce- dochodzenie kogoś, wyprzedzanie, zmiany. Ostatecznie po wjeździe na leśną pętelkę utworzyła się z 3-4 osobowa grupa, w której całkiem sprawnie się pomykało. A na owej pętli mimo stosunkowo płaskiego profilu o nudzie nie było mowy. Było kilka przyjemnych singli i mnóstwo zakrętów w pierwszej części trasy oraz kilka piaszczystych podjazdów w drugiej- tu było co deptać ;). Na jednym z zakrętów- gdy akurat się rozkręciłem i zabrałem się za wyprzedzanie z 7 osobowego pociągu źle skręciliśmy- nikt nie zauważył strzałki, a obstawiający to miejsce strażak był niezwykle zainteresowany swoim telefonem. W efekcie tego po nawrotce cała grupa mi odjechała i musiałem gonić. Spektakularnego efektu to nie przyniosło bo dogoniłem może z trzech tracąc przy tym mnóstwo sił. Na drugą rundę wjeżdżamy w trzech, cały czas trzymając wysokie tempo jazdy. A ta pętla przebiegła podobnie do pierwszej, tylko na trasie było luźniej ;). W pociągu spoko się pomykało- aż do okolic 30- tego km. Wtedy to drugi raz dzisiaj przegrałem rywalizację z piaszczystym podjazdem źle wybierając ścieżkę po zakręcie. Przez to kilkunastometrowy spacer zaliczony i moja grupa odjechała, a ja zostałem sam na placu boju ;). Odtąd aż do mety czułem stopniowy ubytek sił dobitnie zwiększający się na piaszczystych fragmentach trasy, więc jechałem siłą woli i na tyle ile mogłem. Na ostatnich 5 km przed metą za mną dostrzegam goniący mnie pociąg. Pomyślałem, że tak łatwo nie dam się minąć. Kręciłem jak nogi pozwalały (nawet momentami skurcze w uda łapały) a oni zbliżali się, ale powoli. Słyszałem nawet za sobą krzyki motywujące do wyprzedzenia mnie- myślałem wtedy „ni cholery nie wyprzedzicie” :). I prawie mi się udało- na ostatniej prostej minął mnie jeden z kosmiczną prędkością, ale resztę zostawiłem za sobą ;).
Ostatni start w 2018 uważam za udany, wynik jest w porządku i zaliczyłem dobre przepalenie. 42 km na pełnej petardzie- takiego wysiłku mi brakowało.

Wynik:
27/ 100 Open 
9/18 M30



Fot.- Fotografia Tomasz Szwajkowski


Fot.- Fotografia Tomasz Szwajkowski


I materiał z mojej perspektywy