Drugi dzień w górach przywitał nas pięknym słońcem z rana- idealna aura na debiut w górskim matatonie. A założenie na niego miałem proste- dojechać do mety, sprawdzić siebie i rower i po prostu jechać swoje. 
Rano pobudka, śniadanie, zwijanie namiotów i pakowanie, po tym Jacek i ja ruszamy autem do Jeleniej Góry- Drogbas śmignął rowerem na trasę zawodów. 

Na miejsce startu ustanowiono centrum Jeleniej Góry- Plac Ratuszowy. Po dojeździe na miejsce od razu rzuca nam się w oczy wuchta wiary- ponad 1300 osób zdecydowało się na uczestnictwo. Organizatorzy przyznali mi pierwszy sektor, Jacek natomiast dostał drugi więc przybiliśmy piątkę życząc sobie powodzenia na trasie i każdy udał się na swoje miejsce (przyszło startować poza barierkami). Po ustawieniu sporo czekania w upale, przemówienia włodarzy miasta, podnoszenie flagi narodowej przez Maję (przyznaję oprawa przednia ;) ) i starty sektorów. Pierwsi startowali oczywiście przecinaki zaliczani do UCI, po nich doczekałem się swojego startu. Tempo od samego początku mocne, stopniowo sporo wiary mnie wyprzedza- nic dziwnego, spodziewałem się tego ;). Kolejne kilometry tradycyjnie słabo mi idą- mieliśmy ponad 10 km płaskiej jazdy, częściowo asfaltem, częściowo polami- zupełnie jak u Gogola :D. Na takich fragmentach czasem nie starczy przełożenia i kolejni mnie przechodzą. Trudno, jak na mnie przystało wyczekuję wjazdu w teren i słusznego dla mnie napierania. Na jednej ze ścieżek gość centralnie przede mną zalicza glebę, ostre hamowanie i gleba w moim wykonaniu też była- na szczęście niegroźna. Zbieramy się i kawałek dalej zatrzymuję się z zamiarem wyprostowania kierownicy- okazało się, że bez sensu bo wszystko było w porządku ;). Dalej to znowu szybkie kręcenie pośród polanek i znowu dochodzą mnie kolejni, w tym Jacek- próbuję utrzymać się na kole, tak że na jednym zakręcie 90°C prawie w niego uderzam (dobrze Jacku, że szybciej przejechałeś ten skręt ;) ). Kolejne kilometry lepiej zazynają wchodzić, aż do jednego singla, gdzie tworzy się mega korek przez dwa duże kamienie z przerwą pomiędzy- akurat na szerokość roweru więc aż dziwne, że tam prowadzili. Jeszcze przed rozjazdem czeka najbardziej stroma część ścigu- podjazd pod "Łopatę", daję radę podjechać do połowy, na resztę zabrakło przełożenia w kasecie, no więc czeka spacerek na górę. Na szczycie owego podjazdu otuchy dodaje mi Drogbas. Po "łopacie" jeszcze kilka przyjemnych kilometrów i na 26 km rozjazd Mega/ Giga. Odtąd na pętli Mega idzie mi raz lepiej, raz gorzej. Wszystkie podjazdy sprawnie wchodzą, niektóre bywały ciężkie- urok debiutanta w górach ;). Zjazdy pół na pół- te z dwoma strzałkami pokonuję sprawnie, z trzema odpuszczam- nie czuję się jeszcze na siłach na takie bardziej techniczne szaleństwa no i brak większego obycia z górami też robi swoje. Nic to, następnym razem będzie lepiej, nabieram doświadczenia. Za to z każdego pokonywanego metra każdego zjazdu mam sporą frajdę i pełne zadowolenie ;). Kluczowe na pętli okazały się rady kompanów wyjazdu: uzupełniać płyny, jechać swoim tempem, jak nie czujesz się na siłach- zejdź i poprowadź rower. To ostatnie czasem było trudne do wykonania, bo co robić gdy głowa chce jechać a technika nie pozwala na to ;). Obowiązkowo staję na bufetach, to daje chwilę odpoczynku i ważne zapasy wody/ izotoników. W miarę pokonywanych kilometrów zauważam, że podjazdy idą mi całkiem spoko i na nich trochę osób udaje się zostawić za sobą- to już tradycyjne dla mnie ;). Czasem to co zyskałem na podjazdach tracę na wspomnianych trudniejszych technicznie zjazdach- trudno. I tak wyglądała cała reszta pętli w moim wykonaniu, pociągi niekiedy udaje się złapać, ale większość przejeżdżam sam nie oglądając się na innych- w końcu to nie wielkopolskie plaskacze, gdzie trzeba się wieźć na kole :D. Kolejne kilometry spoko wchodzą, szczególnie podjazdy, jak i czerpię jeszcze większą dawkę frajdy i adrenaliny na szybkich zjazdach, super! Nawet nie czułem jakiegoś tragicznego ubytku siły- oczywiście power odchodził, ale na tyle powoli że kręciłem ciągle równym tempem. Na którymś kolejnym podjeździe ok. 40 km łapią mnie skurcze lewego uda, pięknie. Każdy obrót korbą wywołuje ból, ale zwalniam tempo i twardo kręcę dalej ;). Wypicie izotonika częściowo pomaga- na tyle, że po wjeździe na płaską dojazdówkę do mety udaje się podkręcić tempo. No i po tych wszystkich pokonanych przewyższeniach na płaskim udaje mi się odpalić jakieś turbo i doganiam jednego. Jakiś czas jedziemy razem i zostaje za mną, doganiam kolejnego i również załatwiam. I tak do mety wyprzedzam jeszcze dwóch- w tym jednego tuż przed finiszem ;).

Po przekroczeniu mety bez pośpiechu wcinam makaron, uzupełniam węgle izobronikiem, odpoczywam, myję rower i czekam na kompanów. A przy tym sporo czasu zeszło- Dogbas skręcił na pętlę Giga kibicować i robić fotki. Gdy się zjawił w miasteczku sporo czasu żeśmy przegadali i czekaliśmy na Jacka- twardziel spędził na trasie Giga ponad 6 godzin- szacun Jacku! Później były kolejne rozmowy już we trójkę, wymiana wrażeń i takie tam kolarskie tematy ;). Pobawiliśmy się jeszcze na ekstra hopce- latanie było ;). Dalej pakowanie auta i powrót do Wielkopolski. 

Rowerowe dwa dni w pełni udane, szczerze to najlepszy weekend w tym roku dla mnie. Znów pokręcone po górach, zaliczony maraton i kolejne cenne doświadczenia zdobyte. I co najważniejsze z ekstra kompanami- czasem to pokładaliśmy się za śmiechu, ogólnie był super weekend- dzięki panowie- kiedy powtórka? ;)

Wynik:
270/ 522 open
61/ 76 M2

Kolejny tegoroczny start u Gogola i najtrudniejszy jak dotąd mój start- na pewno nie będę miło go wspominał. Śledząc prognozy na niedzielę można było spodziewać się deszczu i sporo błota, ale to co było na trasie przerosło moje nawet najgorsze wyobrażenia.

Przed startem nie miałem nawet chęci na jakąkolwiek rozgrzewkę, za to miło spędziłem czas na pogawędkach ze znajomkami- m.in. chłopaki z Kalisza, JPbike czy Dawid z teamu Gogola. W sektorze ustawiam się razem z Jackiem i Danielem- oczywiście gawędząc do samego końca ;). A sam start tradycyjnie opóźniony, więc sporo rozmów było. Ruszyli w końcu... i jedyne co pamiętam to błoto, błoto, błoto i błoto. Pierwsze kaemy strasznie ciężko mi szły, wszak pierwszy raz przyszło mi jechać w takich warunkach. Początkowe pociskanie w dużej grupie nawet nienajgorzej wchodziło, w grupce był oczywiście Daniel- który gnał jak szalony po tej błotnistej mazi. Pomyślałem, że ponownie będzie mocne gnieźnieńskie napieranie, ale nic z tego. Czas mijał, pociąg się pourywał, ja niestety zostałem i siły ubywały. Jakiś czas jechałem samotnie i bez fajerwerków, a po 30 min zaliczyłem przymusowy postój. Odkryłem przyczynę niekomfortowej jazdy- zbyt nisko umieszczone siodło (obniżone do transportu)- podniesione i przy tym straciłem kilkanaście pozycji na pewno. Po tym to od razu lepiej zaczęło mi się jechać, choć odtąd to przeszła mi już wszelaka chęć do ścigania. Chwilę później widzę kogoś bez powietrza w kole- i chciałem biedakowi szczerze pomóc, więc stop i pompka w ruch. Niestety nieudanie i dobre kolejne kilka minut w plecy. Po zebraniu się to stwierdziłem brak szans na dobry wynik i jechałem z myślą "Kiedy koniec?". Dalsza jazda do Dziewiczej to samotne pomykanie- udało się zalatwić kilku gości. W zasadzie do Dziewiczej chęci dodawała myśl, że Asia będzie cykać fotki na killerze. A co zastałem? Asię z Marcinem na szczycie jakiegoś dennego podjazdu i nawet bez żadnej wyżerki w postaci placka np. Oj, nieładnie :D. Jeszcze usłyszałem od niej "Boże, jak ty wyglądasz?" ;)- na dobrą sprawę sam tego nie chciałem wiedzieć. Na tutejsszej sekcji XC odpaliłem moje techniczne szaleństwa i kolejnych kilku załatwiłem, w tym jednego na killerze- w zasadzie Dziewicza to było jedyne miejsce, gdzie jechało mi się przyjemnie. Od Dziewiczej do rozjazdu to dalsze wypatrywanie pojedynczych sztuk przed sobą i w większości udane wyprzedzanie. Za to na drugiej pętli było kilka długich i mega błotnych prostych, które stopniowo wysysały ze mnie siły. Zabierały powera tak, że zupełnie poważnie myślałem żeby zatrzymać się i zejść z trasy po prostu. Takie myśli pojawiały się mniej więcej co 10 minut. Złożyło się jednak tak, że krótko po rozjeździe na jednej z takich prostych za moimi plecami pojawił się Rysiu Bróździński i pomykało się jakoś lepiej we dwójkę. Tylko dzięki temu jeszcze jechałem ;). Tak wspólnie jechaliśmy a sił coraz bardziej ubywało- żel niewiele pomógł. Aż się dziwiłem, że przed Dziewiczą doszliśmy trzech gości (zostali z tyłu na podjeździe), killer samotnie przejechany a na ostatnim zjeździe wyprzedziłem gościa na fullu Scotta- to ponownie dzięki mieszance szaleństwa i techniki ;). Odtąd do mety to jechałem na sporej bombie (pierwszy raz na maratonie), ale ostatecznie kilku z mega jeszcze wyprzedziłem. Ostatecznie kończę po sporo ponad 3 godzinach- nie pamiętam kiedy tak długo jechałem wyścig. Po mecie to nie miałem chęci do niczego, naprawdę. Najtrudniejsze zawody jak dotąd. Na wyścigu duży plus należy się sprzętowi- wszystko sprawnie działało przez cały dystans. Straty- kółko przerzutki zniszczone jak i klocki do wymiany. Po takich przeżyciach to myślę czy Stęszew odpuścić czy jechać, zobaczymy.

Wynik
43/ 76 open
12/ 18 M2